Σαν αγγελοβάλσαμο, το άημα απ`τα στήθη, βγαίνει.

Αέλλαιο, αδείμαντο, τυρβάζει την αθαρρεσιά μου, που πάντοτε

αβουκόλητη κοιτιέτε στου εσώτερου μου κόσμου,

τον καθρέφτη.

Αγαλήνευτο, αήθη και αβόλευτο!

Μέσ` την αισθαντικότητα της στιγμής, μοιάζει

με αιμοσπερμικό αιθροβάτη που ηδονικά επιμένει,

να αιθεροβατεί, σε μια αθέμελη ευτηχία στοιβαγμένη συμμετρικά

κάτω απ`την αβέβηλη τλημοσύνη του.

Ξάφνου με ένα απότομο τάνυσμα

απλώνει άβουλος, τα αθέλγητρα, γεμάτα από τύλους

χέρια του και με μια τρυφηλή ταλαντεία,

σαν αρχαίος τευχηστήρος, αρπάζετε

απ` το Αόρατο!

Ένας ηδύμολπος, αήρουος, αινιγματοποιός!

Ένας τραγόμορφος, αιδνός, ταλαίφρων, που αδείλιαστα

δέχεται τα τελεστήρια!

Ο αδελφοποιτός τυμβοχόος, θα μείνει άγρυπνος

όλη τη νύχτα.

Το πλήθος, ζητωκραυγάζει!

Η αειζωϊα, είναι άλλη μια ψευδαίσθηση του όχλου!